- Parent Category: Zdjęcia
Na Scenę wyleciały czarnoskóre kobiety w czarnych szatach z bardzo kolorowymi wstawkami z biżuterii (naszyjniki, bransolety, łańcuszki) waląc wielkimi kijami w podłogę, wrzeszcząc na całe gardło - tzn. śpiewając, śmiejąc się, przepychając, skacząc, wywijając biodrami i rękoma na wszystkie strony. Trudno było się na którejś skupić bo robiły to tak szybko i tak nagle, nieprzewidywalnie, że nie można było nadążyć.
Mimo, że wydawało się to maksymalnie chaotyczne to jednak miało swoją przewrotną logikę i sens. Mimo, że kobiety na siebie wpadały to nie dochodziło do kolizji. Mimo, że wrzeszczały to nie zagłuszały wokalistki stojącej z przodu zespołu. Mimo, że waliły w bębny bez ładu i składu to wybijały ten sam rytm. Nie było tam żadnych zgrzytów, dysonasów i niepewności. Cały ten "harmider" cechowała radość "pełną gębą", żywotność i żwawość porównywalne jedynie z bardzo zaawansowanym ADHD. Spodziewałem się tam wszystkiego dlatego gwizdki i piszczałki wdzierające wysokimi tonami prosto w mózg zdumiewające ale mnie nie zaskoczyły :)..
Zaskoczeniem był wielki bęben, który wtaszczyły na scenę aż trzy Madumianki, waląc w niego bez litości tak, że aż fotele w pierwszym rzędzie się pootwierały :). Niezły kontrast z "rysującymi szkło" piszczałkami :). :Kolejna odsłona i kolejne zdziwienie bo artystki dokonały przeobrażenia w miniaturki i dalej wojowały na scenie we wszelkie strony i we wszelkich możliwych wygibasach piszcząc na piszczałkach i waląc w bębenki.
Z fascynacją i zapartym tchem śledziłem te wszelkie ekscesy słuchając muzyki jakiej nigdy wcześniej nie słyszałem i chyba już nie usłyszę (chyba, ze się kiedyś wybiorę do Tanzanii :)). Miałem ochotę dołączyć do murzynek i widownia też :). Ruszała się na swoich fotelach, tupała nogami i klaskała. Samozwańczy król Julian z Madagaskaru mógłby poczuć się zawstydzony gdyby to widział :). :Tajemnicza magia miniaturyzacji się szybko wyjaśniła bo do tańczących na scenie dzieci dołączyły dorosłe osobniki płci pięknej, tworząc apogeum tego show, kręcąc naszyjnikami, wirując w piruetach, śpiewając, waląc w bębenki, tupiąc, śmiejąc się, skacząc, piszcząc i tworząc chyba najbardziej ekspresyjne przedstawienie festiwalu. Aż się nie chce mieszkać we Wrocławiu - tylko jechać gdzieś w jakieś odludzie, z dala od cywilizacji, pędu do niczego i chorób cywilizacyjnych. Uciec do prostego życia, które każdego wieczoru kończy się przy w gronie całej wioski, przy ognichu, tańcu i waleniu w bębny!
Piątek 06.07.2012
Brave Festival 2012
g. 17 :
Centrum Sztuki "Impart"
ul. Mazowiecka 7
Wrocław
MADUMA &: NDAGWA - radość przekazywania tradycji. Dzieci i kobiety Wagogo w żywiole rytmu.
Organizator: www.bravefestival.pl
Plemię Wagogo z Tanzanii wierzy, że muzyka i taniec pozwolą przetrwać ich kulturze: dotyczy tozwłaszcza tradycji Gogo w takiej formie, jaką kultywowali przodkowie tego ludu przez wiele pokoleń.Maduma Women’s Drumming Group to wyjątkowy zespół, którego występy odwołują się domuzyczno-tanecznej tradycji mapelembo (dosłownie „polowanie”).Pierwotnie pielęgnowanie owego rytuału tanecznego należało do mężczyzn: dzisiaj dzięki silnejinicjatywie kobiet z plemienia Gogo przerodziło się to w tradycję muzyczno-taneczną, którą kobiety zdumą wykonują i nazywają swoją. Powszechnie uważa się, że siła kobiet niosących bębny na ramionachoraz techniki gry na tym instrumencie wyzwalają magiczne moce. (źródło: materiały prasowe Brave Festival).
http://www.zdjecia.wroclaw.pl/zdjecia/1698-maduma_a_ndagwa_brave_festival_2012.html#sigFreeId768e82c318